W dawnych czasach walka opierala sie w zancznym zakresie na walce wrecz aby ja ulatwic wymyslano wiele rodzajow broni.Na tej stronie postaram sie przedstawic wiekszosc jej rodzajow
ogólna nazwa każdego typu broni białej przeznaczonej do zadawania ciosów lub cięć miażdżonych. Zazwyczaj ma postać metalowego żeleźca lub głowicy na drewnianym trzonie lub krótkim drzewcu.
typ broni obuchowej przeznaczonej do zadawania cięc miazdzących. Obejmuje wszystkie rodzaje toporow i siekier bojowych, oraz ich pochodne: berdysze, czekany i nadziaki. Bron obuchowo-sieczna używana była glownie w starozytności i sredniowieczu, w pozniejszych wiekach jej znaczenie zaczelo malec, a w XVIII wieku calkowicie wyszla z uzycia wojskowego.
jest to orez zadający rany ciete. Uzywana powszechnie od epoki brazu po przelom XVII i XVIII wieku. Obecnie występuje jako bron paradna lub sportowa.
orez zadający rany klute. Dzieli się na drzewcowa i na sieczna (dluga oraz krotka).
Bron sieczna kłująca dzieli się na krótką i długą. Krótka w średniowieczu służyła głównie do zadawania w walce w zwarciu ciosów kłutych, tzw. pchnięć. Długa natomiast najczęściej była wykorzystywana w baroku do pojedynków
Klująca broń drzewcowa służyła głównie do walki piechoty z konnicą. Składała się z długiego drzewca i zamieszczonego na końcu ostrza lub grotu
broń skonstruowana do zadawania trafień przy pomocy zarówno pchnięć jak i cięć. Efekt ten uzyskano dzięki odpowiedniej budowie ostrza (pałasz), lub zastosowaniu kilku ostrz na jednym drzewcu (halabarda).Pchnięcie polega na osadzeniu końca broni na ważnym polu trafienia przeciwnika. Cięcie zadawane jest poprzez zetknięcie się ostrza lub tylca klingi z ważnym polem trafienia przeciwnika. W szermierce sportowej tylko jedna z trzech broni, szabla, jest bronią kolno-sieczną. Pozostałe dwie, floret i szpada, tworzą dziedzinę szermierki znaną jako szermierka kolna.
bron biala sluząca do zadawania ciec. Znana jest od epoki brazu. Az do XVIII wieku rozne jej rodzaje stanowily podstawową bron ręczną wojowników, rycerzy i zołnierzy w większości regionów świata. Sporadycznie była używana jeszcze w okresie II wojny światowej. W XXI wieku, z wyjątkiem noży i bagnetów, broń sieczna stanowi jedynie broń honorową oraz sportową.Broń sieczna z wyraźnym ostrzem składa się przede wszystkim z głowni i rękojeści. Zwykle w jej skład wchodzi także jelec, oddzielający głownię od rękojeści; poszczególne rodzaje broni siecznej posiadają ponadto dalsze części składowe. Do wyposażenia dodatkowego należy pochwa do przechowywania broni. W zależności od rodzaju broni, głownia może być prosta lub zakrzywiona, o różnej długości, kształcie i szerokości; jednosieczna, lub obosieczna; tnąca lub kłująca. Broń sieczna z częścią bojową prostopadłą do osi broni składa się z drzewca i prostopadle zamontowanego ostrza. Czasami występuje półokrągły jelec lub szpikulec na końcu drzewca. W zależności od rozmiaru broń była transportowana w ręce (np. halabarda), albo zawieszona u pasa na rzemieniu lub łańcuszku.
broń drzewcowa to taka w której istnienie drzewca determinuje możliwość jej skutecznego użycia oraz w której drzewce są znacznie dłuższe niż wynikało by to z roli uchwytu. Używana zarówno przez piechotę jak i jazdę od czasów starożytnych do niemal nam współczesnych. Aktualnie bron drzewcowa uzywana jest najczęściej jako broń paradna. Celem broni drzewcowej było kłucie lub cięcie, bądź obie te czynności naraz. Dzięki tym walorom broń drzewcowa znalazła wszechstronne zastosowanie na polu walki, służąc do walki wręcz, rzucania, zadawania cięć lub do tych wszystkich rzeczy naraz.